Yoshligida bir kuni otasi Afandini pishirilgan kalla olib kelish uchun bozorga yubordi. Afandi kallani olib kelayotib uning go'shtlarini yeb qo'ydi. — O'g'lim, olgan kallangda sira go'sht yo'q-ku? — so'radi otasi. — Ko'rmayapsizmi, dada, qo'yning o'zi juda oriq ekan? — Xayr, mayli, oriq ham bo'lsin, lekin qulog'i qani? — Garang qo'y bo'lsa kerak, o'zi qulog'i yo'q edi. — Qiziq, kallada ko'zi ham yo'q-ku, axir? — Bechora qo'yning ko'zi ko'r ekan. Shuning uchun ham qassobning pichog'idan qochib qutulolmagan-da. Otasi achchig'lanib jag'ni ochib ko'rgan edi, tili ham yo'q ekan. — Tili qaerda qoldi buni? — baqirdi otasi. — Ehtimol, shuncha aybi ustiga qo'y soqov hamdir. — Suyakdagi teri, go'shtlari qani bo'lmasa? — Ko'rib turibsiz-ku, o'zi ship-shiydam kal ekan. Har bir savolga Afandi puxta tayyorlanib kelganini ko'rgan otasi boshqa hech narsa so'ramadi. Afandi otasini yupatib: — Qarang, dada, tishlarining hammasi butun, birortasi ham nobud bo'lmagan! — dedi.
