Яқинда Константин Хобенский ҳақида ўқиб қолдим. Унинг баъзи гаплари менга жуда ёқди. Ўқиб қизиқасиз деган умиддаман.
Кимгадир битта аёл камлик қилади ва у тўққизинчиси, ўнинчисига ўтади. Аммо кимгадир битта аёлни севиш учун битта ҳаёт камлик қилади. Ҳаёт бу – йўл. Кимдир учун яқин дўконгача йўл бўлса, кимдирлар учун бутун дунё бўйлаб йўлдир. Олдинга ва юқорига интиласан. Аммо қоида бўйича жойинггга йўлни кўрсатиб қўйишади. Бугунги кунда эркак кишини унинг асосий ишидан чалғитувчи муаммолар талайгина. Унинг асосий вазифаси эса – аёл кишига бўлган яхши муносабатидир. Баъзи бир дақиқаларда тўхтаб, ўйлаб кўриш керак. Қаёққа кетишни, нима қилишни. Ва ҳақиқатдан ҳам шу нарса сизга керак ёки керак эмаслигини билиш жуда муҳим. Дўстлик – бу икки томонлама фойда келтириш дегани. Бирга қайғуриш, қувониш. Бу эса жинсга боғлиқдир. Севиш ва севилиш, мен учун бирдек аҳамиятга эга. Фақат севилиш баъзида жонга ҳам тегади. Севишнинг якуни бўлиши мумкин. Аммо иккаласидан ҳам воз кечиб бўлмайди. Униси ҳам, буниси ҳам ҳаётимиз учун муҳим рол ўйнайди. Майли улар бир вақтда тўғри келмасин. Бир – бирига етади, керак бўлганда жойи алмашади. Энг зўр давр боғчада эди. Бурнимни артишарди, мазали овқатлантиришарди ва у ёқ – бу ёққа этишарди. Бу олтин давр эди назаримда. Иш билан ишсизлик орасида доим ишни танлаш керак. Қийинчиликларда яшашга ва муаммоларни ечишга уринадиган одам менга жуда яқин. Мана шу жараён мен ва сизнинг бутун ҳаётимиз ҳисобланади.
