"Sen yaxshi döstsan", deymiz-u, davomida "… lekin, men uchun bundan ortiq xech kim böla olmaysan" deyishni unutamiz… "Uzr, band edim, qöng'irog'ingga javob bera olmadim", deymiz – qachonki, bizga qöng'iroq egasining ovozini eshitish ortiq yoqimli bölmay qolganda… Kimdirdan xech narsa talab qila olmaganimizda – "Endi, sendan menga xech narsa kerak emas" deymiz… "Yashashdan maqsadim qolmadi" deymiz – chunki, kimdir bu fikrimiz xato ekanligini takidlashini xohlaymiz… Qachonki "Seni sevaman" deya olmasak – "Borliging uchun raxmat" deymiz… Kimgadir kerak bölishni xohlaymiz-u, lekin uddasidan chiqa olmay – "Men xech kimga kerak emasman" deb noliymiz… Yordam sörashdan uyalib – "Amallayman" deb aldaymiz… Boshqa imkonimiz qolmaganda, ancha payt intilgan orzularimiz xaqida "Bu asosiysi emas edi" deb qutulamiz… Aldanib qolishdan qörqamiz, lekin "Senga ishonaman" deymiz… Tilimiz uchida xech qachon aytilmagan uch donagina söz turadi-yu, boshqa zarur bölmagan narsalar xaqida sòzlaymiz: közlariga termulib, uch dona sözni unutib, sukut saqlaymiz… Xayot gözal ekanligini takidlaymiz-da, tezda yana bir shisha aroq olib kelgani yuguramiz… Boshqalarning fikrini qabul qilmaymiz, lekin baribir "Körinishim qanaqa" deya söraymiz… …G'alati odamlarmiz…
