Кеча йўлда кетаётиб, катта ҳамён топиб олдим. Кўзларимга ишонмадим. Наҳотки, шундай катта хамённи тушириб қўйиш мумкин. Шоша-пиша уни очиб кўрдим. Ҳаааа, мана буни омад, деса булади. Энди мен БОЙМАН. Қанчадан-қанча орзуларим амалга ошадиган бўлди! Мени кўролмайдиганларнинг кўзини хали шундай куйдирай-ки, камолимдан оғзи “ланг” очилиб, бир умр ёпилмайдиган бўлиб қолсин! Хуллас, хамёнда пул мўл эди. Уни энди чўнтагимга солмоқчи бўлиб турганимда, эски қоида ёдимга тушиб қолди: пулни халоллаб олиш керак. Секингина у ёқ, бу ёққа қараб, 3 марта “кимники”, “кимники”, “кимники” деганимни биламан, битта аёл “Дадаси, бу мен—сизникиман! Ёмон туш кўрдингизми?”, деса бўладими. Э, хотин, хотин! Ҳеч бўлмаса, шу гал озгина жим турганингда миллионернинг хотини бўлиб юрардинг!
