Uch nafar yigit va uch qiz dam olish niyatida dengiz böyiga otlanishdi. Ularni maroqli hordiq kutmoqda edi. Bu yoshlar bir-biriga köngil qöyishgan, közlarida muhabbat uchqunlardi. Ötgan ketganlarga ham jilmayib boqishardi. Ularning nazarida, bu dunyoda hamma odamlar özlari kabi baxtli edilar. Lekin, unday emasdi. Ular ötirgan avtobusda 30 yoshlardagi kishi ham bor edi. Yoshlarning quvnoq kulgusi, hazil-huzuli uni öng'aysiz ahvolga solardi. Yoshlar quvnagani sayin uning qalbi og'rir, oxiri közlarini chirt yumib oldi. Bu shovqin unga yoqmayotgani sezilib turardi. Qizlardan biri uning bu holatiga jim qarab turolmadi, notanish kishining yoniga ötirdi. Uning ismini sörab bildi. Erkak bundan 4 yil oldin jinoyat qilib qamalgan, endi turmadan uyiga ketayotgan ekan. Bu qizni battar hayratlantirdi. -Uyga qaytayotgan bölsangiz, nega xursand emassiz? Uylanganmisiz,- söradi qiz. Bu savolga suhbatdoshi tushunarsiz javob berdi: -Bilmayman... -Qanaqasiga bilmaysiz, - söradi qiz ajablanib. -Turmaga tushgan paytimda xotinimga xat yozib, uzoq vaqt bölmasligimni aytdim. Meni kutish oson bölmasligini tushunardim. Agar kutishga sabring yetmasa, mayli, meni unut, seni tushunaman, özingga yoqqan kishiga turmushga chiq, buni menga aytmasang ham mayli dedim. -Endi esa xotiningiz sizni kutyaptimi yoki turmushga chiqqanmi, buni bilmay uyga ketyapsizmi? -Ha, - og'ir xörsindi u - qamoqdan ozod bölishimni aytishgach, bir hafta oldin xotinimga yana maktub yozdim. Maktubda shunday deb yozdim: "...agar senga kerak bölsam, shaharchaga kiraverishdagi ustunga sariq römolcha bog'lab qöy, shundan senga kerakligimni anglayman. Agar kerak bölmasam hech narsa qilma. Men avtobusdan tushmay ötib ketaman..." Yigitning gaplari boyagina xandon ketayotgan yoshlarni öylantirib, jim qilib qöydi. Uning xotinini qattiq sevishi ma'yus nigohlaridan sezilib turardi. Shaharchaga hali uzoq edi. Endi ular har bir kilometrni sabrsizlik bilan hisoblashar, asablar tarang tortilgandi. Avtobus manzilga yaqinlashgani sayin hammaning diqqati oshardi. Erkak bu holatga chidayolmay közlarini chirt yumib oldi. Ön kilometr qoldi. Besh... Uch... Bir payt yölovchilar birdan örinlaridan turib qichqirib yubordilar. Sobiq maxbus yigit esa avtobus oynasidan tashqariga boqib, tosh kabi qotib qoldi: yöldagi barcha daraxtlar shohiga sariq römolchalar bog'lab qöyilgandi. Römolchalar shamolda hilpirab, uyga qaytayotgan odamni qutlardi göyo.
