Latifa

Beruniy2700
2015 » Noyabr » 22

Latifa

Бир қари одам касал бўлиб ётиб қолди. Ёнига ўғлини чақириб, васият қила бошлади:

— Болаларим, жон бор ерда қазо бор. Шунинг учун ҳозирдан айтиб қўяй, одамлардан оласи-берасиларим бор. Мен айтиб тураман, сен ёзиб ол.

— Хўп, дада, айтаверинг! Қани, олдин кимлардан ола-силарингиз бор, шуни айтинг!

— Ёз, Эшматда юз сўм, Тошматда юз сўм, Исавойда икки юз сўм, Мусавойда икки юз сўм

— Ҳа, дадажон, айтаверинг, тағин кимларда бор? Дадаси яна уч-тўрт одамнинг номини айтди. Оласи-ларнинг жами минг сўмча бор эди.

— Болам, энди қоғознинг нариги тарафини ағдар. Кимларга берасиларим бор, шуни ёз

— Қани, айтинг-чи

— Исматхўжа акага минг сўм, Рустамхўжа акага минг сўм, Эшон акага икки минг сўм, Мулла Умарбойга

— Э тўхтанг, тўхтанг, дада, энди айний бошладингиз,— деб, ўғли унинг бошини ушлаб кўрди,— бу гаплар иситманинг ҳароратига ўхшайди. Ёта қолинг дада