Afandining xotini jangari chiqib qoldi. U arzimagan narsaga idish-tovoqlarni sindirar, Afandining yuziga chang solar, yana dod deb, qo'shnilarni yig'ar edi. Afandi uyiga kelishga yuragi betlamay, kechgacha ko'chada sanqib yurdi, kech bo'lganda uyga kelsa, ustidagi to'nini yechmay turib, xotini janjal boshladi: — Onam tug'may o'lsin, sizga tegib hech halovat ko'rmadim! Odamlarning eri har ko'chaga chiqqanda hech bo'lmasa mozi ko'tarib keladi, siz bo'lsangiz so'ppayib kirib kelasiz! — Hmm... shuni ayting, taqdir ekan-da! — Qanoatli xotinni topib olib qadriga yetmaysiz. Mendan boshqa xotin bo'lganda nikoh kechasi siz bilan janjal boshlar edi. — Ofarin,— dedi Afandi. — O'rtamizda tinch o'tgan kun o'sha kun edi!
