Malika, nega uxlamayapsan? - Uyqum kelmayapti, qo'rqyapman. -Nimadan? -Uyg'ommasam chi, sizni boshqa ko'rolmaymanm i? -Unaqa dema! Hali ko'p yashaysan, ikkimiz baxtli bo'lamiz jonim... (Malika Otabekning qo'lidan mahkam tutib ko'zlarini yumdi. Yigit esa uni ko'zlaridagi yoshlarni artib, ancha payt qarab turdi, keyin esa palata chirog'ini o'chirib, doktorning kabineti tomon yurdi) - Kechirasiz, Umid aka, mumkinmi? -Hm, Otabek kiring, o'tiring. - O'zgarishlar bormi? -Aldab nima qildim, donor topilmagan, hammasiga tayyor turishimiz kerak. (Yigit hayol surib qoldi va..) -Agar...agar men hamma hujjatlarga qo'l qo'yib, donor bo'lsamchi, qachon qilasizlar operatsiyani? - Yo'q, axir...ishonchiz komilmi!? Axir bu degani...siz... , -Mslika uchun hammasiga tayyorman. -Qaroriz qat'iy bo'lsa, ertaga ertalab. -Rahmat doktor... (Lekin qiz eshik ortida hamma gaplarni eshitib turganini ular payqamadi. Yigit xonaga kelganida Malika joyida yotardi). - Maliii, seni yaxshi ko'raman jonim. -Hayotim, men ham sizni yaxshi ko'raman. -Endi hammasi yaxshi bo'ladi. (Malika yosh to'la ko'zlarini yumdi). Ertasiga Otabek kasalxonaga kelganida palata oldida Malikaning qarindoshlari yig'ilgandi. Hamma yig'lardi. Eshikni ochib palataga kirganida, qiz allaqachon bu dunyoni tark etib ulgurgandi. Qo'lida esa bir parcha qog'oz: "Hayotim, men uchun hayotni tark etishizi xohlamadim.Siz endi men uchun ham yashashiz kerak. Meni kechiring, boshqa ilojim yöq edi. Sizni sog'inaman. Osmonlarda körishguncha....
