Shahar markazidagi köp qavatli uylarning birida ko'zlari moviy, sochlari tim qora, yanoqlari qizil, go'zal bir qiz yashardi. U sira jilmaymas, doim g'amgin yurardi. Chunki u og'ir hastalikka chalingan va öz ölimini kutardi. U har kuni deraza oldida o'tirib, uyi qarshisidagi bir daraxtga termulardi. O'ziga-o'zi shu daraxt barglarini to'kib bo'lganida, men olamdan ko'z yumaman deb ishonardi. Oradan vaqtlar ötib kuz keldi va daraxtning barglari asta- sekinlik bilan to'kila boshladi. Qiz bölsa kun sanab daraxtga tikilib ötirardi. Ötayotgan har bir kun göyoki oxirgisi böladigandek tuyulardi unga. Barglarning tezroq tökilib, bu azoblardan tezroq xalos bölishni istardi. Nihoyat qish kelib daraxtda qöl b-n sanarli bir-necha yaproq qoldi. Qizning bölsa rangi sönib borar, umidsiz yashashda davom etardi. Nihoyat daraxtda bittagina barg qoldi. Qiz shu kuni har doimgidan ham ma'yus va sölg'in edi. U tun chökkanida, ertangi kun bu hayotni tark etaman deya yostiqqa bosh qo'ydi. Shu kuni tunda qattiq shamol bo'lib, yomg'ir yog'di. Tong otib qiz uyg'ondi va nafas olayotganligini, hali tirik ekanligini öylab, nima bo'lganiga tushunmasdan deraza qarshisiga bordi. Daraxtdagi sönggi yaproq xuddi kechagidek, sovuq shamolda tebranib turardi. Qiz jimgina nigohini yaproqdan uzdi va ertangi kunni kuta boshladi. Ertasi kun yana tongda uyg'onib deraza tomon shoshildi. Zafaron barg hamon öz joyida mag'rur turar, uning bu turishi qizni hayron qoldirardi. Ertasiga, ertadan keyin, va undan keyin ham... Barg xuddi hech qachon tökilmaydigandek edi. Qiz nima bölayotganligiga tushunmas, lekin uning ham osonlikcha jon bergisi kelmas, hech bölmasa shu bargchalik yasha u-n kurashgisi kelardi. Unda hayotga ishonch uyg'ongan va eng muhimi yashashda davom etardi... Shu tariqa bahor kelib daraxt yangidan kurtak chiqara boshladi. Shifokor qabulida bölgan qiz tuzala boshlaganligini eshitib sevinardi. U ösha kuni nihoyat najotkor yaproqqa qarab tabassum qilib qöydi... Bu voqea möjiza va bir vaqtning özida möjiza emas edi. Möjizaligi shundaki, bu hodisa tufayli hayotdan umidi uzilgan bir qiz hayotga qaytdi, möjiza emasligi esa bu hodisaning asl sababchisi bilan bog'liq edi. Qizning uyi röparasidagi köp qavatli uyda bir rassom yigit yashardi. Yigit röparadagi uyda yashovchi közlari moviy, sochi tim qora, lekin sira kulmaydigan gözal qizni yoqtirardi. U qizni har kun soatlab kuzatar, uning suratini chizishni istar va bu surat asarlari ichida "shoh asar" bölishini orzu qilardi. U qizni kulib turgan chehrada suratda tasvirlashni va bu orqali qizga tabassum naqadar yarashishini aytishni istardi. Bir kuni u qizning og'ir hastaligini va röparadagi daraxt barglari tökilib bölgan kun joni uzilishiga ishonishini bilib oldi. U qizning ma'yusligidan siqilar, uning uzoq yashashini, baxtli bölishini istardi. Qish kelib daraxtda bitta yaproq qolganida u qizda yashashga umid uyg'otish yölini topdi. U haqiqiysidan farq qilmaydigan darajada öxshash barg rasmini chizib, sönggi tunda unda daraxt shoxiga mohirona örnatib qöydi. Shu kuni kuchli yomg'ir yog'di. Tongda qizning hayratini körib, öz ishidan sevindi. Ertasiga, ertadan keyin, undan keyin ham... Yigit har kuni bargni almashtirib turardi, sovuq kunda ham, qor yog'ganda ham... U qizning yashab ketishiga astoidil harakat qilardi. Bahor kelgach, qizning yuzida ilk marta kulgu kördi. U endi nihoyat özining "shoh asari"ni chizishi mumkin edi..
