1
- Nega telafonimga vaqtida Javob bermaysan, Zulayho?
- Ovosizga qo'ygan ekanman, kech ko'rdim, uzur, Yusuf!
- Ko'pincha Shunaqa qilasan!
- Atayn qilganim yo'q, tushun!
Ular ancha vaqtgacha telafonda shu tarz tortishib turishdi.
- Men ketaveraymi uyga? - So'radi Zulayho!
- Ketaver. Kayfiyatim o'ldi! - Qo'rslik bilan javob berdi Yusuf va telafonni o'chirdim.
Ammo yarim soat o'tar-o'tmas qayta sim qoqdi.
- Qayerdasan?
- Yo'ldaman bekatga qarab ketayapman, nimaydi?
- Taksiga o'tirda restoranga kel.
- Voy.
2
- Nima yeging kelayapdi? Restoraning katta ko'zli derazasi yonidagi stolga joylashib olishgach so'radi Yusuf.
- Choy ayta qol ichimga biroz issiq kirdim.
Keyin bir pas musiqa eshitib gaplashib o'tiraylik. Buyurtmani ko'rarmiz dedi Zulayho.
- Yusuf laganbardorni imlab chaqirdi...
3
Restorandan chiqib mashinaga o'tirishdi.
Jinday yo'l bosib muyilishga yetgach Zulayho: " Bozorga bir kirib o'taylik " deb qoldi.
Yusuf mashinani yo'l chetidagi maydonchaga o'ldi.
- U, bu narsa kerakmidi?
- Yo'q shunchaki aylangim keldi maylimi? Salgina navozish bilan qaradi qiz yigitga.
- Bo'lmasam-chi.
4
Ular boshlashibbobozorga kirishdi. Bozor ham naq dunyoning o'zginasi edi. Kirdingmi ko'nglingni berasan! Kirdingmi chiqqing kelmaydi! Kirdingmi sal bo'lmasa bozorning o'ziga aylanasan! Hamma shu yerda: Sotarmoni ham, Olarmoni ham. Ur-sur, baqir-chaqir, o'ldim-kuydim... 
Yigit va qiz ro'paralaridan chiqqan ilk do'konga bosh suqushdi. Keyin yana boshqasiga. Do'konlar qaldirg'ochning polaponlaridek tizilishib turardi. Har do'konki, insoning jonimdan bo'lak va insof diyonatidan boshqa hamma narsa topiladigandek. Hat do'konki sporish bersangiz o'sha jonni ham topib keladigandek alfozda istiqbolingizga quchoq ochadi. 

Davomi bor...